Vanlife #8: rollercoaster

Op zondag 10 november zijn Puck en ik weer vertrokken. De laatste dagen was Puck ook al wat onrustig en lag steeds naast de bus. Het was voor ons beide tijd denk ik om verder te gaan. Ik kijk terug op een heerlijke tijd in Vera Playa die me goed heeft gedaan. En ben Bea en Rudie onwij dankbaar dat ik op hun mooie huis mocht passen, maar ben toe aan nieuwe avonturen.

Mijn eerste plan was om meteen, uiteraard wel in de nodige etappes, naar Madrid te rijden. Mijn eerste stop was bij een prachtig stuwmeer op circa 100 km van Vera Playa en net voordat ik het binnenland richting Madrid in zou gaan. Maar onderweg daar naar toe kreeg ik het idee niet meteen naar Madrid te gaan maar toch eerst richting Barcelona te gaan. Sinds de reünie vorig jaar van B&B vol liefde, heb ik af en toe contact gehad met Ed, en we zouden al verschillende keren iets afspreken, maar er kwam steeds wat tussen. Nu ik voor mijn gevoel een paar dagen extra had, leek het me wel leuk om toch even om te rijden. Het weer was daar ook beter en ik heb die regio nog niet gezien, dus stuurde ik Ed een bericht. Ed reageerde enthousiast en kon nog wel wat schuiven met zijn plannen dus spraken we af dat ik daar dinsdags zou aankomen. Het bleek best nog een uitdaging te zijn om een gratis overnachtingsplek te vinden in het stuk tussen Murcia en Benidorm, maar uiteindelijk lukte het op een klein strandje, ongeveer een half uur van Benidorm, in een mooie baai waar ik de volgende ochtend uitkeek op zee. Dat zijn toch wel de unieke plekjes om te staan. Echt niet alle plekken zijn zo mooi, dus als het dan lukt er een te vinden is het extra genieten.

Zoals afgesproken kwam ik dinsdag tegen een uur of 11 aan in Benidorm waar ik op de parkeerplaats naast de camping waar Ed staat, kon staan. De gemeente gedoogt het dat er campers en bussen staan, dus ik had geluk. Het was nogal schakelen tussen de rustige weken die ik had gehad en het bruisende Benidorm waar Ed me die middag een rondleiding gaf. Toeval wilde dat er ook een één of andere feestdag was waardoor er veel vuurwerk, midden in de stad, werd afgestoken en er heel veel mensen op de been waren. Puck is zoveel drukte niet gewend, maar ze hield zich goed totdat het vuurwerk begon. Vier jaar geleden is ze tijdens het vuurwerk van oud & nieuw ontsnapt en drie dagen weggeweest. Sindsdien heeft ze een redelijk vuurwerk trauma mag ik zeggen. Ze trilde dan ook als een rietje toen we net op een terras iets zaten te eten en het knallen begon. Gelukkig raakte ze niet in paniek. Ik moet er niet aan denken als ze opnieuw in blinde paniek was geraakt en zoek zou raken tussen de mensenmassa. Ze heeft nu wel een hanger met mijn telefoonnummer erop, maar toch.

Ik begrijp ook werkelijk niet waarom er in vredesnaam midden in de straten van het oude Benidorm tussen de mensen vuurwerk moet worden afgestoken. Maar goed, hier is dat blijkbaar normaal. We konden ook weinig anders dan blijven zitten en alles vanaf het terras gadeslaan, met een trillende Puck op schoot. En ik moet toegeven, het was echt wel leuk om de stoet te zien. Toen we na het eten verder gingen en de rust was wedergekeerd, kwamen we aan bij een kerk waarvan de ingang vol bleek te hangen met bossen bloemen. Niet alleen van buiten, maar ook binnen was de kerk indrukwekkend mooi De tijd vloog die middag voorbij en naast het bezichtigen van de stad kletsten Ed en ik honderd uit over van alles en nog wat. Natuurlijk hebben we ook onze avonturen van B&B vol liefde uitgebreid besproken. Maar we bleken heel wat meer gesprekstof te hebben dan dat. Daar waar ik namelijk ervoor heb gekozen te gaan leven in mijn bus, heeft Ed zijn appartement verkocht en woont nu in zijn luxe caravan waar hij deze winter dus mee in Benidorm overwinterd. Hij kiest voor de een camping met alles er op en er aan en voor een verblijf van een paar maanden op één plek, terwijl ik geniet van het off-grit staan en rondreizen. Maar ondanks dat lopen we tegen dezelfde dingen aan. Bepaalde reacties van mensen over "het geen eigen huis meer hebben". Postadres, regels in Nederland. En naast dat bleken we nog meer raakvlakken te hebben.

Ik had van te voren geen plan hoe lang ik zou blijven, maar het was zo gezellig dat we besloten om woensdag opnieuw samen op pad te gaan. Deze keer naar het pittoreske Altea. In dit schilderachtige witte dorpje dwaalden we door de sfeervolle straatjes met bijzondere bestrating. Ook hier bezochten we de kerk die nog uitbundiger was dat die van Benidorm.

En ja, we werden regelmatig samen herkent. Op het terras, op de camping..... er zijn nu eenmaal veel Nederlanders in deze regio. haha

Benieuwd naar de foto's? Kijk dan even op Polarsteps. Daar kan je mijn hele reis volgen.

Het was wederom een geslaagde dag en Ed en ik blijken gelijkwaardige gesprekspartners te zijn. Het plan was om op donderdag weer te vertrekken na het ontbijt. Maar toen Ed me kwam ophalen om samen even naar de supermarkt te gaan om verse broodjes te halen, merkte hij al dat er wat was. Voor het eerst tijdens mijn reis had ik geen zin te vertrekken. Na de weken overwegend alleen door te hebben gebracht in Vera Playa, wat op dat moment helemaal goed was, vond ik het moeilijk om na twee zulke gezellige dagen weer weg te moeten. Samen een stad of dorpje verkennen is toch echt wel heel wat gezelliger dan alleen moet ik bekennen. Ik besloot dan ook toch nog een dagje te blijven al merkte ik wel dat Ed behoefte had aan zijn eigen space. Dus spraken we af dat we die avond nog wel samen uiteten zouden gaan maar die middag lekker ons eigen gang te gaan.

Samen met Puck begaf ik me weer richting het drukke Benidorm waar een soort carnaval was in de Engelse wijk. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Jong en oud liep verkleed in de meest uiteenlopende kostuums. Van bruiden tot baby's en van lederhozen tot Cleopatra. Er liep van alles. In Benidorm rijden veel mensen in een scootmobiel. Soms ook een dubbele. En daar kwamen ze dan ook verkleed en al mee aanrijden. Hilarisch. Kortom, ik heb me die middag prima vermaakt, maar het was wel zo gezellig daarna weer samen te kunnen eten.

Die avond nam ik afscheid in de wetenschap dat ik er een bijzondere vriendschap bij heb. Dat maakt het vertrek er de volgende ochtend niet makkelijker op want opnieuw werd ik overvallen door een gevoel van tegenzin en verdriet om te vertrekken. Het gevoel was nieuw voor me en ik kan dan ook niet echt precies verklaren waardoor het kwam. In ieder geval heb ik voor het eerst tijdens mijn reis gehuild. En niet een beetje ook. Een gevoel van eenzaamheid overviel me. Voor me lagen weer een paar weken van uren alleen rijden, vele honderden kilometers. Maar gelukkig had ik als eerste stop bedacht langs te gaan bij een, wederom, prachtige kerk. Daar eenmaal aangekomen was er zoveel te zien en hebben Puck en ik weer een heerlijke wandeling in de natuur gemaakt. Hierdoor voelde ik dat ik al snel weer ontspande. De natuur als remedie. De dagen daarna heb ik werkelijk schitterende plekken bezocht, heerlijke wandelingen gemaakt en op toffe plekken overnacht. De laatste twee nachten sta ik op een plek, midden in een fantastisch natuurgebied waar, ja het is heus, nog herfstkleuren te zien zijn. Ik geniet er dan ook met volle teugen van. Al twee avonden heb ik mijn eten gekookt op een houtvuurtje, aan de rand van een groot meer tussen de bergen. Mijn hart stroomt over van dankbaarheid dat ik dit mag meemaken. Trots op mezelf dat ik het gewoon doe!.

Ik krijg regelmatig de vraag of ik niet eenzaam ben. Soms wel. Wanneer ik dan zo aan het koken ben met dat prachtige uitzicht wil ik het het liefst ook delen met iemand natuurlijk. Gelukkig bestaat er zoiets als videobellen wat ik vrijwel dagelijks met iemand doe. Het zij met mijn kinderen, ouders, of een vriend. Maar natuurlijk is het niet hetzelfde nee. Mijn gevoelens schieten de laatste dagen dan ook alle kanten op. Als in een rollercoaster. Van blij, dankbaar, verwonderd, gelukkig, tot eenzaam en verdrietig. En weet je, het mag er allemaal zijn. Het hoort erbij. Ik voel het. Beleef het, ervaar het. De opwinding als ik een koppel patrijzen zie wegvliegen, of een adelaar zie rondcirkelen. De kou en eenzaamheid als ik 's morgens wakker wordt en het maar 5C is en ik alleen lig in de bus. Nou ja, bijna dan. Want gelukkig heb ik altijd mijn lieve trouwe Puck nog. En wat geniet ze van onze reis.

Dus ookal schieten mijn gevoelens alle kanten op, ik voel vooral dat ik LEEF! Ik geniet en ben onder de indruk van de schoonheid en rust van moeder aarde. De avonturier in mij wil ontdekken en nog veel meer zien. Wil nog veel meer kampvuurtjes en avontuurlijke wandelingen maken. Een ander deel wil rust, geborgenheid, liefde en een gesprekspartner. Of die twee te combineren zullen zijn? Dat zal de tijd leren. Wie weet.

Voor nu bedankt dat je deze blog hebt gelezen. Ik zou het leuk vinden als je een bericht achterlaat. Hier of via sociale media.

Ontspannen groetjes

Corina