Vanlife #6: een dubbel gevoel

Inmiddels ben ik alweer een paar weken in Spanje. De grensovergang was bijzonder. Was het nog fris en kil in Frankrijk. De grensovergang was door een stukje gebergte. Mensen die deze kant ook al eens op zijn gereden herkennen het misschien. En ik weet niet of het normaal is, aangezien het mijn eerste keer was, maar er hing een soort mist en toen ik daar doorheen was was het ineens warm en zonniger. Nog nooit eerder heb ik zo'n natuurlijke grens ervaren. Maar ik begrijp dat meer mensen dat op die manier al eens hebben ervaren. Hoe dan ook, het weer was een stuk beter en al snel konden de truien verruild worden voor dunne shirts. De eerste twee overnachtingen aan zee waren echt fantastisch! Omdat ik over de reis zelf al veel op Polarsteps heb gedeeld, ga ik daar nu niet verder op in.

Wel kan ik zeggen dat ik enorm trots was op mezelf toen ik in Vera Playa, Andalusië, aankwam. Volgens de teller had ik toen precies 2450 km gereden. Whauw. Ik besloot dan ook niet meteen naar Bea en Rudie te gaan van wie het huis is waar ik op mag passen. Ik wilde het eerst allemaal even laten bezinken. Hiervoor vond ik een heerlijke plek aan het strand. In gedachten passeerde de hele reis nog weer even. De regen waarin ik vertrok. De uren genieten het strand, het gezellig bezoek bij Toin (mede kandidaat uit B&B vol liefde)

De stappen die ik heb gezet om deze reis te kunnen maken. De toffe plekken die ik heb gezien en waar ik heb overnacht. Het is bijzonder om vrijwel dagelijks berichten te krijgen van mensen die mijn reis volgen. Die dezelfde wens hebben maar om vele verschillende redenen de stap niet willen, kunnen of durven zetten. En heel eerlijk, ik heb het er zelf ook al jaren over maar had ook niet verwacht dat ik de stap zou durven zetten. Daar heeft mijn deelname aan B&B vol liefde toch echt wel voor gezorgd. Het heeft me de kans en uitdaging gegeven om in mijn bus de reis naar Frankrijk te maken. En jeetje, wat was dat de eerste dagen spannend. Met zwetende handen ben ik de eerste dag op pad gegaan. Ik had me niet voor kunnen stellen dat juist die reis me misschien niet de liefde van mijn leven heeft gebracht, maar wel liefde voor mezelf. Meer zelfvertrouwen en een grote persoonlijke ontwikkeling om mijn hart te gaan volgen en mijn dromen na te gaan jagen.

Ondertussen ben ik alweer 2 weken alleen in het prachtige huis van Bea en Rudie dat wat afgelegen van het toeristische deel ligt. Op een heuvel met fantastisch uitzicht en een heerlijke zwembad, waar ik bij mooi weer dagelijks gebruik van maak natuurlijk. In de dagen dat ik met ze samen was heb ik een soort spoedcursus uitleg over Vera Playa gekregen en heb ik andere Belgen en Nederlanders leren kennen die hier wonen. Heel fijn om niet helemaal "alleen" te zijn en een beetje te weten waar ik wat kan vinden. Of wie ik kan bellen als ik hulp nodig heb. Het is wel weer even wennen zoveel ruimte voor mezelf te hebben. De woonkamer/keuken is ongeveer even groot als mijn chalet was, en ik ben al die ruimte gewoon niet zo gewend.

Toen ik hier naar toe reed ervaarde ik een gevoel van druk. Ik "moest" op tijd hier zijn omdat Bea en Rudie belangrijke afspraken in België hadden. En het had vast ook nog wel te maken met de energie die ik vanuit Nederland meenam. Het altijd maar aanstaan en moeten. Deze keer duurde het dan ook langer dan tijdens mijn reizen naar Frankrijk, om dat echt los te kunnen laten. Door de afzondering hier, het alleen zijn op een vreemde plek, wordt ik gedwongen naar binnen te gaan. En hierdoor ben ik al tot een aantal inzichten gekomen. Hoe prachtig de plek hier ook is, met dieren die ik nooit eerder in het wild heb mogen zien als een zandkleurige vos, steenuiltje, landschildpad en wilde flamingo's.

Ik ben me er van bewust dat ik de herfst mis. Het weer is natuurlijk geweldig en ik begrijp waarom mensen naar dit soort plekken komen om te overwinteren. Maar de heks in mij heeft behoefte aan het ritme van de seizoenen. Het oogsten van zaden, noten en kruiden in deze tijd van het jaar. De herfstkleuren, de paddenstoelen. Hoewel er de afgelopen twee dagen hier eindelijke de hoognodige regen is gevallen, is het overal vrij dor en droog. Hier groeien cactussen en palmbomen, maar ik mis de kracht van de eik, de beuk en niet te vergeten de tamme kastanje. Van te voren had ik er nooit bij stilgestaan dat dit zo'n oergevoel is van mij. Maar het is goed om te beseffen dat dit soort oorden nooit mijn thuis zullen worden. Begrijp me niet verkeerd, ik ben onwijs dankbaar dat ik hier mag verblijven en geniet er ook echt van. Maar ik besef dat het eenmalig is. Een mooie ervaring die ik meeneem.

Het was natuurlijk ook niet te verwachten dat ik op de eerste de beste plek waar ik kom me meteen thuis voel. Al hoewel ik vorig jaar, toen ik terug kwam uit Frankrijk wel voor het eerst van mijn leven een gevoel van heimwee had toen ik weer terug was in Nederland. Ik weet dus nu dat mijn nieuwe "thuis" waar dat ook moge zijn, natter en groener zal moeten zijn dan hier in het zuiden van Spanje. Een keuze die velen niet zullen begrijpen, zeker de mensen die graag in "het zonnige zuiden" willen overwinteren. Maar ieder mens is anders.

Daarnaast ervaar ik een dubbel gevoel in mijn lijf terwijl ik verblijf in deze prachtige woning die van alle luxe is voorzien. Natuurlijk is het heerlijk een warme douche te hebben, een gewoon toilet (vooral dat), een grote tv en alles wat bij een normaal huis komt kijken. Maar ik merk ook dat er een stukje onrust in me is als ik naar mijn bus kijk. De behoefte om verder te reizen. Me te laten verrassen waar ik terecht kom. Heel eerlijk ervaarde ik op mijn reis hier naartoe een enorm gevoel van vrijheid toen ik er voor koos niet op een camping te gaan staan maar op de daar aangrenzende parkeerplaats. Die ochtend had ik mijn was gewassen met warm water uit een bron van het dorp waar ik was en liet die drogen aan het rek achter op mijn bus. Omdat ik eigenlijk echt wel even moest douchen besloot ik de volgende ochtend een duik in zee te nemen en mijn haren te wassen op het strand. En dat gaf me zo'n geweldig gevoel! Ik had gemakkelijk de keus kunnen maken voor de camping maar besloot voor het avontuurlijke alternatief te gaan. De andere camperaars die daar stonden brachten ook een hele fijne energie met zich mee. Ik besef dat veel mensen me voor gek zullen verklaren als ze mijn verhaal lezen. Maar weet inmiddels ook dat er een hele groep mensen is die diep van binnen dit gevoel begrijpt.

En natuurlijk zit ik niet elke dag alleen in de woning en maak ik regelmatig ook uitstapjes met de bus. Maar omdat ik ook op Lee, de hond van Bea en Rudie pas, wil ik niet langer dan een paar uur wegblijven. Puck kan het gelukkig erg goed met hem vinden en we maken dagelijks meerdere wandelingen. Voordeel is wel dat ze hier gewoon lekker los kan lopen. Langs de weg staat een hoog wildhek dus er kan niets gebeuren. En als ik langs de rotsen klim is het handiger als ze niet meegaat. De kustlijn hier in de buurt is werkelijk GEWELDIG. En ik heb echt al fantastische camperplekken met sprookjesachtige uitzichten op zee, hier gezien. Plekken waar ik beslist een keer ga overnachten als het kan. En natuurlijk geniet ik daar van nu ik kan. Een ervaring die niemand me meer af kan pakken. Zoals laatst nog iemand tegen me zei: Hoe het ook afloopt, je hebt het in ieder geval toch maar even gedaan en zal later nooit hoeven zeggen, had ik maar.....

Het dubbele gevoel zit ook in het gemis van contact. Nee ik ben niet eenzaam, maar na de dagelijkse drukte in de B&B waar ik de afgelopen maanden werkzaam was, is het wel even schakelen. Hoewel een deel in me dat juist ook weer heel fijn vind. Ik vind het gezellig met mensen om me heen, maar ben ook wel iemand die graag alleen en op zichzelf is.

Vandaar de titel, een dubbel gevoel. Maar door het te ervaren, te voelen en er eerlijk tegenover mezelf over te zijn, kom ik steeds een stukje verder. En hoewel mensen vaak anders verwachten, dit is gewoon hoe ik ben. Ik zou niet dagelijks op een camping kunnen staan bijvoorbeeld met allemaal mensen om me heen. Of in een drukke stad kunnen wonen. Daar wordt ik niet gelukkig van.

Nu ik hier steeds weer een stukje dichter bij mezelf kom door de rust, vraag mijn spirituele kant steeds meer om aandacht. De behoefte om mijn oude vertrouwde medicijnkaarten er weer bij te pakken. Maar ook een nieuw set, natuur inzichtkaarten die ik al lang in huis hem maar nooit iets mee gedaan heb. Tijdens het uitzoeken van mijn spullen voelde ik dat ze mee mochten. Dat ik er ruimte voor vrij moest houden. Nu ben ik dankbaar dat ik dat heb gedaan. Het is fijn er weer mee bezig te zijn en het helpt me bij nieuwe inzichten te krijgen voor mezelf. In een oproep die ik op sociale media plaatste of ik voor iemand een persoonlijke kaart kon/mocht trekken, kwamen tientallen reacties. De bevestigingen die ik na mijn boodschap kreeg van de mensen voor wie ik een kaart had getrokken, bevestigden maar weer eens dat ik nu toch echt meer vanuit die spirituele kant mag gaan leven. Het is tijd. Zoals mijn voormalige werkgever al tegen me zij voordat ik vertrok: Je hebt zoveel kennis en talenten. Ga ze delen en je vind je weg wel. En dat is wat ik ga doen. Meer hierover is te lezen in: over mij.

Zoals het er nu uitziet mag ik nog een week of twee hier oppassen. Daarna ga ik weer een paar weken rondreizen voordat ik in december voor mijn familie weer een paar weken terug ga naar Nederland. Heimwee heb ik zeker niet. Maar natuurlijk kijk ik er naar uit ze weer te zien. Er gebeurt op het moment veel in hun levens en het voelt onwennig daar nu niet altijd bij te kunnen zijn. Maar ja, dat hoort nu eenmaal bij de keuze die ik gemaakt heb. En ook in dit geval is het een dubbel gevoel.

Dat was het weer voor deze keer. Leuk dat je mijn blog hebt gelezen. Op mijn instagram account en op facebook kan je, als je het leuk vind, dagelijks op de hoogte blijven van mijn avonturen. Ik zou het leuk vinden als je hieronder een berichtje achterlaat. En heb je vragen, stel ze gerust. Ik vind het leuk om online in contact te blijven.

ontspannen groetjes

Corina